Teomachia

Elfy.

Zamieszkujące lasy elfy, czciciele bogini Haruviel, są istotami nieufnymi w stosunku do innych ras. Cywilizacyjnie są jednocześnie wysoko i nisko - posiadają ośrodki wysokiego rozwoju technologii i magii, ale nie są one połączone i niewiele elfów ma do nich dostęp.

Z powodu wydarzeń mających miejsce w przeszłości, z których najważniejszym była śmierć ich patronki podczas walki z upadłym bogiem Uristem, żywią nieskrywaną nienawiść do jego wyznawców i zachowują szczególnie dużą rezerwę wobec krasnoludów i ludzi, którzy nie udzielili im wsparcia w tamtym przełomowym momencie. Po śmierci swej bogini elfy wycofały się do swoich osad, gdzie nie nawiązując bliższych stosunków z pozostałymi rasami wyznają kult Haruviel. Pomimo swej wyniosłości nie są tak cywilizowane jak w pozostałych systemach państwowych, co jest następstwem ich zwrócenia się w stronę natury i niemal zupełnego odrzucenia cudzych wpływów.

Rasa ta wyróżnia się spośród pozostałych niezwykle bladą cerą i długimi uszami. By okazać swoją bliskość z boginią-matką elfy wplatają we włosy liście i drobne gałązki. Najdziksze z nich porośnięte są miejscowo korą, natomiast wszystkie posiadają zdolność zamiany w drzewo. Dzielą się na enklawy związane z drzewem patronującym. Dodatkowo ich bogini ostatnim tchnieniem dała im długowieczność równą nieśmiertelności.

Do ostatnich najważniejszych wydarzeń zaliczamy misję komanda enklawy brzóz,  której celem było oczyszczenie splugawionego lasu w okolicach Medorin Dur. Elfy zmuszone zostały do współpracy z Sojuszem i członkami Monastyru by wspólnie odeprzeć panujące tam zło.
Gdy została już pokonana Nieumarła Horda i współpracujący z nią kultyści Urista, przystąpiono do rytuału. Druid Elros Kelebrindal, razem z szamanem Trolem Lohlem i Monastyriuszem Quiartiesem zdołali wskrzesić Haruviel za pomocą łez bogów, używając ciała demonicznej monastyriuszki. Elfia bogini w swej wdzięczności oszyściła z zarazy pobliski las.
Po tych wydarzeniach stosunki elfów i ludzie się nieco polepszyły.

By Mieszko